Feminist analizden kopuk antiemperyalizm, temelde eksik ve politik olarak yetersiz kalır. Küresel kapitalizmin en yüksek ve en şiddetli ifadesi olan emperyalizm, sadece ekonomik sömürü ve toprak hakimiyeti yoluyla değil, aynı zamanda katı patriyarkal yapıları dayatarak da kendini sürdürür. Kadınlara ve lgbti+lara boyun eğdirme; üremeyi kontrol etmeye, cinsel şiddeti bir silah olarak kullanmaya ve ücretsiz ve güvencesiz emeği sömürmeye dayanan emperyal projelerin içsel bir parçasıdır. Toplumsal cinsiyete dayalı bu boyutlar hesaba katılmadığında antiemperyalist mücadeleler, ortadan kaldırmayı amaçladıkları baskı hiyerarşilerini pekiştirme riskiyle karşı karşıya kalır.
Filistin mücadelesi, feminist politikayı sömürgecilik karşıtı direnişin içine yerleştirmenin kritik önemini göstermektedir. Siyonist yerleşimci kolonyalizm, sistematik ırkçı şiddet ve askeri işgal yoluyla işlemekte ve Filistinli kadınların bedenlerini ve yaşamlarını hedef alan cinsiyetçi bir kontrol rejimi dayatmaktadır. Kontrol noktaları, evlerin yıkılması ve ekonomik yoksunluk, işgal altında aile ve topluluğun dayanıklılığını sürdürmede genellikle ön saflarda yer alan kadınların omuzlarına orantısız bir yük bindirmektedir. Filistin kurtuluş hareketinin feminist boyutu, hem kolonyal egemenliğe hem de patriyarkal şiddete meydan okuyarak, kadınların siyasi etki gücünün ve ulusal kurtuluş ile cinsiyet kurtuluşunun karşılıklı bağımlılığının tanınmasını gerektirir.
Siyonizm ve askeri işgal politikası, kapitalist devlet iktidarında yerleşik olan patriyarkal şiddeti somutlaştırmaktadır. Militarizm, toplumu ayakta tutan temel yeniden üretim emeğini gölgede bırakarak, savaşa ve devlet kontrolüne kıymet biçerek maskülen bir egemenlik anlayışını yüceltir. Bu bakış açısıyla feminist politika, işgal ve devlet şiddetini normalleştiren militarist çerçeveyi ortadan kaldırmalı; silahsızlanma, savaş tazminatı ve iktidar ve kaynakların radikal bir şekilde yeniden dağıtılmasını savunmalıdır. Bu, kadınları ve marjinalleştirilmiş toplulukları orantısız bir şekilde sömüren savaş ekonomileri ve işgal yoluyla kapitalist birikimin nasıl sürdürüldüğüyle yüzleşmeyi gerektirir.
Sosyalist feminist ilkelere dayalı enternasyonal kadın dayanışması, emperyalizm ve patriarkaya direnmek için vazgeçilmez bir siyasi araçtır. Kapitalist küreselleşme, kadınların emeğini parçalayıp ırksallaştırarak göçmen, işçi ve ırk ayrımcılığına uğrayan kadınlar için güvencesiz koşullar yaratır. Ulusötesi feminist örgütlenme, emperyalist bölünmelere meydan okuyarak Küresel Güney’den gelen sesleri yükseltir ve neoliberalizmin feminist söylemi araçsallaştırmasına direnir.
Tarihsel olarak, sosyalist feminist hareketler antiemperyalist mücadelenin kadınların kurtuluşundan ayrılamaz olduğunu göstermiştir. Güney Afrika’da Güney Afrikalı Kadınlar Federasyonu gibi kadın örgütleri, apartheid karşıtı harekette belirleyici bir rol oynayarak, ırksal özgürlüğü toplumsal cinsiyet eşitliğiyle ilişkilendirmiş ve beyaz üstünlüğünü sürdüren kapitalist sisteme karşı çıkmıştır. Latin Amerika’da Kübalı Kadınlar Federasyonu ve Sandinista devriminin kadın kolları gibi hareketler, feminist talepleri sömürgecilik karşıtı ve sosyalist programlara dahil ederek, hem ABD emperyalizmine hem de yerel patriyarkal yapılara direnmiştir. 1920’lerden bu yana Filistinli kadın sendikaları, İngiliz sömürgeci yönetimine ve daha sonra İsrail işgaline karşı direnişi kadınların eğitimi, işçi hakları ve siyasi katılım için yürütülen kampanyalarla birleştirerek, bir ulusun kurtuluşunun kadınların kurtuluşu olmadan anlamsız olduğunu kanıtlamıştır.
Rojava’daki devrimci süreçte kadınlar, toplumsal cinsiyet eşitliğini temel alarak özerk yönetim ve savunma yapıları oluşturmuştur. Bu deneyim, feminist kurtuluşun devrimci süreçlere nasıl entegre edilebileceğine dair yöntemler göstermektedir. Afganistan’da on yıllardır süren işgal ve dış müdahale “kadınları kurtarma” retoriğini sömürürken, patriyarkal şiddeti olduğu gibi bırakmış, hatta bazı durumlarda güçlendirmiştir. Bu durum, emperyalizmin feminizmi nasıl araçsallaştırdığını ortaya koymaktadır. Hindistan’da Dalit ve Adivasi kadın hareketleri, hem kast temelli patriyarkaya hem de çokuluslu şirketlerin kolaylaştırdığı neoliberal toprak gasplarına karşı mücadele etmektedir. Sudan’da kadınlar, askeri diktatörlüğe karşı ayaklanmalarda merkezi bir rol oynamış ve demokrasi mücadelesini toplumsal cinsiyete dayalı baskıya karşı mücadelelerle birleştirmiştir. Bütün bu devrimci süreçlerde rol oynayan önderliklerin politik programlarına eleştirilerimiz olabilse de kadınların oynadığı rol kıymetlidir ve bu rolü vurgulamak gerekir.
Emperyalizme ve patriyarkaya karşı mücadelelerin; kaynakların, toprağın ve üretimin kapitalist mülkiyetini ortadan kaldırması gerektiğini de belirtiyoruz. Sömürgeleştirilmiş ve ekonomik olarak bağımlı ülkelerdeki kadınlar sistematik olarak mülksüzleştirilmekte, emekleri sömürülmekte, toprakları metalaştırılmakta ve doğal kaynakları küresel pazarlara hizmet etmek için yağmalanmaktadır. Direniş, üretim ve dağıtım üzerinde emekçi halkın kontrolünü ve yaşamın maddi temelleri olan gıda, su, sağlık ve barınmanın herkes için garanti altına alınmasını gerektirir.
Enternasyonalist bir parti, diğer ülkelerdeki kadınların kurtuluşu için mücadele etmelidir; çünkü emperyalist kapitalizm ve patriyarka, sömürüyü ve iktidarı sınırların ötesine genişletip yoğunlaştıran tek bir küresel makine olarak işler. Müttefikler işgal edilirken, bombalanırken, yaptırımlara maruz kalırken veya ekonomik olarak çökertilirken sessiz kalmak, rejimlerin ve şirketlerin şiddeti ve toplumsal yeniden üretim maliyetlerini en savunmasız kesimlere kaydırmasına olanak tanır; bu nedenle dayanışma hem ahlaki bir yükümlülük hem de politik strateji açısından bir gerekliliktir. Silah transferlerine, yoksulluğu derinleştiren yaptırımlara, “kurtarma” olarak sunulan askeri müdahalelere ve bakımı özelleştiren neoliberal politikalara karşı çıkarak başka ülkelerdeki kadınları savunmak, yurtiçinde ve yurtdışında savaşı, işgali ve toplumsal cinsiyete dayalı mülksüzleştirmeyi (Toplumun, devletin veya şirketlerin kaynaklara, evlere veya haklara el koyması durumunda; genellikle görünmeyen karşılıksız emekten, topluluğu desteklemekten ve hayatta kalmayı sağlamaktan sorumlu olan kadınlar sıklıkla en ağır yükü taşır. Örneğin Batı Şeria’da evlerin yıkılması ve Siyonist yerleşimlerin genişlemesi, işe ve hizmetlere erişimin kısıtlı olduğu işgal altında kadınları ailenin hayatta kalması, su ve gıda güvenliği ile barınmanın sağlanması işlerini üstlenmeye mecbur bırakmakta.) sürdüren ulusötesi ağları zayıflatır. Politik taahhütler somut önlemleri içermelidir: kaynakları tabandan gelen feminist ve sömürge karşıtı hareketlere yönlendirmek, aktivistlerin yasal ve maddi açıdan korunmasını desteklemek, silahsızlanma ve savaş tazminatı talep etmek ve toplumsal üretim ve yeniden üretim süreçlerinin işçi ve emekçilerin egemenliğinde düzenlenmesini savunan bir dış politika oluşturmak.